İKLİMLER

   Bazen hayatımızda karşımıza çıkan insanla iklimlerimiz uymaz. Bizim ilkbaharımızdır, onun sonbaharı ya da bizim yazımızdır onun kışı. Buna rağmen bu iklimleri oldurmaya, uydurmaya çalışırız. Bu, beyhude bir çabadır. Eğer insan içinde bulunduğu durumda mutlu olamıyorsa daha sonraları da çoğunlukla mutlu olmaz. Ama kendini tanımayan insan buna zorlar. O şartlarda mutlu olmaya çalışır.

Ve kadın ne zaman bir cesaret bu çemberin dışına çıksa ve kendi yaratıcılığının izini sürmeye başlasa ne hikmetse oradan yayılan ışık erkeğin dikkatini çeker ve kadına gelip her şeyi bırakmasını artık kendinin onun için yaşamak istediğini söyler. O ışıktır dikkatini çeken ama nedense o ışığı hemen söndürüp yola öyle devam etmek isterler. Kadının kabul görme ön koşulu budur sanki. Bu sözler faydasızdır çoğu zaman ama kendi kıymetini henüz bilememiş kadın bu sözlere inanır. Kendi güzel yolundan vazgeçer.

   Hayat hakkında keşfettiğim çok önemli bir şey var: Herkes, her zaman kendine odaklanıp hayatının başrolü olduğundan emin olmalı. Bu olurken hala yanımızda kalabilen insanlar, doğru insanlardır.

   Konuyu doğrudan kadına getirmemin de bir sebebi var. İzlediğim bu tarz filmlerde ortak bir şey fark ettim: Hep kadının kafası karışık. Erkekse kendini bir şekilde bulmuş konumda. Erkeğin de kendine has engelleri var ama kadının aşmak için çabaladığı engeller çok daha ilkel ihtiyaçlarına dayanıyor. Bu sebeple iklimlerimiz uyuşmuyor bazen. Kadın toplumda daha ilk kez ben kimim, neredeyim, nerede durmak istiyorum ve ne olmak istiyorum diye soruyor. İlk kez ne olmak istediğine kendi karar veriyor. Bu durum daha yeni.  Bu kafa karışıklığı bu sebeple çok normal.