UYSALLAR

Sessiz çığlıklar… Konuşulması gerekip konuşulmayanlar… Çok konuşup çok bağıranlar… Sıkışmış ruhlar… Arayışlar… Kaçışlar… Uysallar… Asiler… Artık uysal olmak istemeyenler… Aile hapishanesi. Hepimizin içi kargaşalarla dolu bir kitli oda. Ya ses çıkmıyor orda ya kaos var. Ya bağırışlar kopuyor içinde asıl konuşulması gerekenlerin olmadığı ya uzun susuşlar…

Konuşmak, dinlemek, empati ve saygı: Bu hapishaneden çıkmanın anahtarı. Hayır. Bu hapishaneye hiç düşmemenin anahtarı. Çünkü düştüysen bir kere, buradan kurtuluşun yolu sadece kendinden geçiyor çoğu zaman. O çözümlemeleri içte yapmak gerekiyor. Kafamızın içinde. Tüm o kaos kafamızın içinde. Aradığımızı gerçek hayatta bulamayacağımızı anladığımızda da kopuşlar başlıyor. Suya sabuna dokunmayan temaslar dönemi… Ve bazen anlamıyor ebeveynler neden böyle olduk diye. Tek pencere, sabit bakış… Olmaz tabi. Elde tüm malzeme varken o muhteşem yemeği yapamamak gibi bir şey. Çünkü tarif yok. Çok acı.

Nasıl oldu da bu dizi bizde bir infial yaratmadı diyecektim ki kaçışa bunca meyilli bir millet infial yaşar mı dedim sonra kendime.